Eustachy Rylski – to dramaturg, smakosz życia, prozaik i scenarzysta; ma 67 lat i ciekawe, godne wzięcia pod uwagę spojrzenie na świat.  Wnuk Izabeli- rzeźbiarki prowadzącej awanturnicze życie, którą portretował Witkacy. Podziwiam, że potrafił wyzbyć się żalu do matki, pomimo porzucenia przez nią… Zaskakujące są dla mnie jego niektóre poglądy. Najnowsza jego powieść „Obok Julii” właśnie się ukazała.

Fragmenty z wywiadu Doroty Wodeckiej w Gazecie Wyborczej 13-14.04.2013r

„Nie rozumiem pretensji dzieci o to, że rodzice za mało się nimi zajmowali, że nie było w ich kontaktach ciepła i miłości. Każdy człowiek jest samotną wyspą i musi sobie dawać radę. Nie mamy rodziców od tego, żeby nas kochali/!/…tylko przede wszystkim od przekazywania genów. Jeśli nas kochają, to dobrze, ale to żaden obowiązek. Mają się przyzwoicie wobec nas zachowywać. Kiedy rozmawiam z ludźmi w moim wieku, którzy mówią, że ich życie wyglądało źle, bo nie byli kochani albo akceptowani przez rodziców, to pukam się w czoło i mówię, że tak naprawdę są większe problemy…

– A piękno?

– Znieczula ból związany z okrucieństwem egzystencji. Służy niejednoznacznej sprawie. Podejrzewam, że nie jest boskiej proweniencji i zapewniam panią, ze nie jest darmo nam dane. Ale istnieje i ja się nim nieodmiennie zachwycam. Przy całym bezsensie świat jest nieprawdopodobnie piękny. Wystarczy pojechać do pobliskiego lasu.

– Raczej na łąkę

– Tak, łąka to moja ojczyzna. Wraz z kretami, jaszczurkami, kretami, jaszczurkami, myszami, dudkami, wszelkimi odmianami bąków. Jest dyskretna i pogodzona z tym, że się jej nie zauważa i to mnie w niej wzrusza…”

Mirabelka