Edward Hirsch

„… Jak to się stało, że w ogóle został pan poetą?

– Zacząłem pisać z emocjonalnej rozpaczy – to typowe dla nastolatków, którzy nie wiedzą, jak inaczej dać upust swojemu poczuciu nieszczęścia. Gdy poszedłem na uniwersytet, po raz pierwszy pokazałem swoje wiersze jednej z nauczycielek. Była mądra, piękna i była pierwszą znaną mi osobą, która mówiła pełnymi zdaniami. Przeczytała to i powiedziała: możesz być poetą, bo masz pasję, inteligencję i bardzo chcesz pisać. Ale to, co piszesz, to nie poezja.

Bo…

– ”bo nie robisz nic oprócz wyrażania swoich uczuć. Musisz coś stworzyć”. Zacząłem więc czytać, żeby zobaczyć, jak są skonstruowane wiersze. W moje ręce dość przypadkowo trafiły sonety walijskiego poety i pastora Gerarda Manleya Hopkinsa. Przeczytałem: ’’Budzę się, lecz nie w świetle dziennym – w sierści ciemnej/ Nocy”, i to mną wstrząsnęło…

Wstrząsnęło?

– Te dwa wersy najpełniej nazwały pustkę i rozpacz, którą miałem w sobie. I z jednej strony poczułem się samotny jeszcze bardziej, ale z drugiej trochę mniej, bo ktoś umiał wyrazić złożoność moich emocji. Potem dopiero dostrzegłem, że ten sonet ma konkretną budowę i aby ją osiągnąć, nie wystarczyło przelać uczuć na papier, trzeba było nadać im kształt. Stwierdziłem: też tak chcę. I wtedy stałem się poetą.

Jak rozpoznać dobry wiersz?

– Po tym, co ci fizycznie robi, gdy go czytasz – w jaki sposób do ciebie przemawia i do czego cię inspiruje. Czasem nie doceniasz dobrego wiersza, bo nie jesteś go warta: nie masz wystarczającej mądrości czy doświadczenia. To nie jest więc dobry wiersz dla ciebie…”

cała rozmowa znajduje się tutaj: Do czego służy poeta?

Mirabelka