Nowy Jork, 1989. Chris Brokaw, John Engle i Stephen Immerwahr spotkali się w tym samym miejscu i czasie, by zwolnić tempo. Ich muzyka, okrzyknięta jako slowcore i sadcore spowolniła bicie naszych serc i wydłużyła czas reakcji. Na zawsze odmienili sposób naszego odczuwania. Pozostawili po sobie tylko 2 płyty długogrające: „Frigid Stars”/ Oziębłe gwiazdy i „The White Birch”/ Biała brzoza, jakże ważne. Wyprzedzające swój czas… chciałam napisać, ale trafniej będzie PONADCZASOWE. Mogę ich teraz znów słuchać w ten deszczowy, lipcowy poranek. Mogę do niej wracać, kiedy zechcę. Słuchając tej niespiesznej muzyki, ulegam jej magii i dostrajam do niej swój puls. Pomaga mi realizować moje najbliższe postanowienia i plany. Jeszcze jedno: dla mnie Codeine nie jawi się jako sad, nie powoduje pogłębiania stanów depresyjnych, a uskrzydla i generuje nadzieję. Myślicie, że to oznaka choroby psychicznej, czy choćby pęknięcia? If You think so… get out of my side!!!
Z całym przekonaniem polecam Wam Codeine jako antidotum na pośpiech i gonitwę. Zadaj sobie pytanie: za czym tak gonisz? Czemu tak się spieszysz? Czy warto? Kolejne myśli, wrażenia i możliwości migają mi za oknem pędzącego pociągu, który sam nawet nie wie dokąd tak gna. Ja wysiadam. Już. Tu i teraz. Nawet nie zaczekam do najbliższej stacji /sorry, te nawyki do pośpiechu…/ Uwaga, ciągnę za hamulec bezpieczeństwa. Też możesz to zrobić.
Mirabelka

https://www.subpop.com/artists/codeine?r=1

Frigid Stars/Oziębłe gwiazdy