Mirosław Baka – Już jest za późno – YouTube

Z wywiadu /Zwierciadło 2/13/ z Mirosławem Baką, aktorem grającym u Kieślowskiego, Wajdy, Pasikowskiego, ostatnio w „Sępie”; od prawie 30 lat mężem tej samej żony- Joanny/też aktorki/.

„… Może to prawda, że aktorzy to takie duże dzieci, które spełniają,  swoje marzenia, które wciąż się bawią, przebierają za kogoś innego i w dodatku mogą to robić profesjonalnie /dla mnie  bezkarnie…/

„… Z biegiem lat człowiek zaczyna nabierać do tego co robi , zdrowego dystansu, zaczyna sobie uświadamiać, że wiwisekcji można dokonywać w miarę higienicznie. No bo gdyby tak chcieć wchodzić w każdą rolę głęboko, aż do bólu, a potem nosić w sobie wciąż te wszystkie nieszczęścia, szalone rozterki , to człowiek by w końcu zwariował. Ja przynajmniej uświadomiłem sobie po kilku ciężkich rolach, że jestem tak rozbity psychicznie, że gdyby ktoś mnie pchnął, tobym się rozleciał jak domek z klocków, niepodociskanych dostatecznie mocno.

– Te doświadczenia mogą też z pożytkiem służyć potem w zawodzie.

– To prawda. Ja ten proces nazywam tworzeniem biblioteki aktorskiej, czyli gromadzeniem w pamięci doznań i doświadczeń, takich jak poznawanie ludzi, czytanie książek. oglądanie filmów, dzieł sztuki. Wszystko to składa się na nasze domowe archiwum, do którego potem przy budowaniu roli można wejść i czerpać pełnymi garściami.” …jak dojrzałe czereśnie…

Myślę, że każdy człowiek, niezależnie od tego kim jest w życiu, powinien stworzyć sobie taką własną „bibliotekę”, zaplecze, aby mieć do czego sięgać i odnosić się, nie tylko w trudnych chwilach.

A jakie jest wasze zdanie?

Jaka jest Wasza „życiowa biblioteka?”

Co działa?

Mirabelka