Budzy- Stacja Dęblin

wywiad z Budzym o tym i tamtym:

Nie da się napisać wszystkiego naraz o wszystkim. Niestety, mam taką przypadłość, że często tak chciałabym. Ale to błędne koło. Z tego powodu niektórym postom o muzyce nie daję szansy ujrzeć światła dziennego. Wciąż je bowiem szlifuję na poziomie szkiców, pozostawiając w stanie wiecznej modyfikacji, wymagającej przeredagowania.
Dziś próbuję zmienić te swoje nawyki. Tak więc na gorąco kilka zdań na żywo o Tomku Budzyńskim i wciskam guzik „opublikuj”. Kim jest owa postać, z pewnością dobrze wiedzą bywalcy rockowych, buntowniczo-pankowych przestrzeni, mieszkańcy Puław i Warszawy, Nałęczowa /gdzie dojeżdżał z Puław do Liceum Plastycznego/, Dęblina i Tarnobrzegu. Nie mówiąc o Kazimierzu Dolnym, wciąż leżącym nad Wisłą. Na wspomnienie o Budzym najpierw pojawia się jego szeroki naturalny uśmiech. W ślad za nim ciepło i pozytywna energia. Ja zawsze postrzegałam Budzego jako poukładanego człowieka. Szukającego, zbuntowanego i walczącego, ale wewnętrznie spójnego, wiarygodnego i nie popie…., jak tylu innych „ikon”… Artystę, który w pewnym momencie zrobił ten jeden krok dalej, przekraczając sferę swego komfortu. Wyszedł przed szereg, rozejrzał się wokół i konsekwentnie idzie dalej, pociągając za sobą tych, którzy są gotowi. Gotowi na co? Gotowi żyć, w zgodzie ze sobą i ze światem. Dla mnie Budzy jest bratnią duszą, kimś wiarygodnym w tym zakłamanym światku mediów. Mniemam, że wciąż mielibyśmy o czym gadać. To, że wiele lat minęło od naszej ostatniej rozmowy, nic nie znaczy. Słuchajcie, czytajcie, piszcie, rozmawiajcie z drugim człowiekiem! Człowiek jest istotą społeczną. Przejawia się to funkcjonowaniem pośród innych, dzięki czemu może korzystać ze wsparcia emocjonalnego, zasilać się energią wytwarzaną podczas kontaktów z ludźmi. Ja tam wracam do tego, co było dobre w moim trudnym życiu, a Wy jak sobie chcecie.
Mirabelka