Według Jacka Keraousa Neal Cassady był jednym z „szaleńców ogarniętych szałem życia, szałem rozmowy, chęcią zbawienia, pragnących wszystkiego naraz, tych, co nigdy nie ziewają, nie plotą banałów, ale płoną, płoną, płoną, jak bajeczne race eksplodujące niczym pająki na tle gwiazd, aż nagle strzela niebieskie jądro i tłum krzyczy‚ Oooo!”… Po 50 latach od śmierci na torach, ten poeta beat generation objawił się za sprawą Krakowskiej Sceny Muzycznej… Neal Cassady… może dobra nazwa jak na początek, ale chłopaki nie idźcie tą drogą! Warto chodzić swoimi ścieżkami, a macie ich już całkiem sporo. Jest klimat, jest charakterystyczne brzmienie, klasycznie rockowe, westernowo-punkowe, głęboko korzenne i aromatyczne!
2. maja 2018r koncert Neal Cassady w bieszczadzkiej Hipisówce.…hmmmm… kuszące… może się wybiorę?
Wczoraj minęło 25 lat od wydania efektów współpracy gitarzysty eLZet oraz wokalisty Głębokiej Purpury i Białego WęŻa, w postaci krążka z bitą godziną mocnego rockowego grania. Dominują w nim smaki świeżego imbiru, zielonego pieprzu, cynamonu i mięty. Miejscami czuję się, jakbym mięła w dłoniach pokrzywę /utwór Pride and Joy/, innym razem czuję goryczkę mniszka lekarskiego i zapach ciepłej ziemi parującej po deszczu… Kto nie wierzy, niech spróbuje.
Piszę to w czasie, gdy zima rozgościła się na dobre, a jeszcze przedwczoraj tak pięknie płonęło ognisku w ogródku pełnym marzeń. Tymczasem dzisiaj śnieg przykrył wszystkie niedogodności i znów trzeba będzie wszystko zaczynać od początku.
Zmarł Steven Hawking… To człowiek, którego podziwiałam za nieustanne forsowanie granic i przekraczanie własnych ograniczeń… Czułam w Nim bratnią duszę w tym zimnym wszechświecie… Potrafił go oswoić jak mało kto…
Że zima, mróz i akumulator trzeba na noc zabierać do domu? Że „w moich żyłach płynie krew zimniejsza, niż stal”? Popatrzcie na te dziewczyny, co w samych bluzeczkach i kozaczkach, zatopione w śniegu tak pięknie śpiewają… Od razu robi się cieplej!
… a wersja hitu DepeszówEnjoy The Silence, wprost powaliła mnie!!!
Dzisiaj przyczołgał się do mnie blues z zamierzchłej Serbii. Zespół Smak, połowa lat 70-ch, to se ne wrati. Tamte klimaty: szczere ciuchy i fryzury, odruchowe życie, autentyczne relacje… i czas, którego tyle było przed nami, że aż przytłaczał nas swymi możliwościami. Dzisiaj mogę co najwyżej obejrzeć stare filmy i zdjęcia. Czy wspominanie jest jedyną formą ocalenia od zapomnienia?
Zespół Smak odkurzam dziś z archiwów swej pamięci. Powoli, delikatnie, warstwa po warstwie… rozsmakowuję się, aby starczyło na dłużej. Upewniam się, że blues jest ponad wszelkimi podziałami i ma charakter uniwersalny!!! To pocieszające i utwierdzające mnie w przekonaniu, że żadna muzyka nie może istnieć tylko na wyłączność jakiejś nacji czy części świata.
Takie nastroje, to ja rozumiem! Ulegam im bez zbytniej zachęty. Wystarczy parę dźwięków i mogę tak płynąć, dryfować, świat smakować… Zasłuchać, zapisać się, zapatrzeć… Uwielbiam ten stan, gdy czuję się U SIEBIE!
Wiedziona nauczką przesilenia, spowodowanego złudną perfekcją, chęcią udoskonalenia każdego wpisu do granic niemożliwości, teraz będzie krócej i konkretniej. Mam nadzieję, że bez szkody dla jakości. Będzie prościej i mniej recenzencko; uporządkowanie dat, nazwisk, stylów, etc. zostawiam osobom, które specjalizują się w tej dziedzinie. Jest parę świetnych blogów, gdzie znajdziecie analizę słuchanych muzyk pod kątem bardziej technicznym i że tak powiem chronologicznym. Będę Was do nich odsyłać.
Natomiast w tym miejscu będę zamieszczać bardziej własne przemyślenia na temat słuchanej muzyki. Potraktujcie moje wpisy jako inspirację do dalszych poszukiwań.
Właśnie odkryłam Captain Crimson, kolejny zespół ze Szwecji. Oooooh, yeeeeees!- zawył chór długowłosych pobratymców z kilofami ruszających na wdzięczne skałki. Zapraszam Was na wykopaliska, może znajdziecie coś dla siebie! Moją szczególną uwagę przyciąga utwór Money. Zaraz po nim, w Driffting przyjmijcie pozdrowienia od harmonijki. Ale koniecznie CAŁOŚĆ!
A miałam pisać o Black Bonzo… i znowu się nie udało…
Help! Zakochałam się w muzyce tworzonej przez Three Seasons na nowo!!! Mam wszystkie objawy uzależnienia z przemożnym głodem i nienasyceniem! Jestem w ciągu słuchania wszystkiego, co nagrali TS! Nie mogę przestać, a taka przyjemna zima za oknem!
Trio powstało w 2009 roku w Szwecji. Oczywiście, że w Szwecji… mruknął chór za oknem…
Swoją drogą dawno mnie nie było na tych stronach. Gdzie gościłam? W objęciach codzienności, przepełnionej pracą zawodową, a właściwie jej skutkami. Zmęczenie rzucało mnie w sen, który jest dla mnie panaceum na wszystko. Nawet nie miałam siły pisać Dziennika W Uśpieniu… Ale teraz się obudziłam! Present! Nie wiem na jak długo, ale wróciłam.
To on, pod koniec lat 50-ch wymyślił sprzężenie zwrotne, ale właściciel wytwórni Chess nie pozwolił na jego rozpowszechnianie, z powodu zbyt dużego „hałasu”… /dopiero przy Cream doceniono i rozpowszechniono je/. Tak bywa często z pionierskimi wynalazkami. Przerastają swoją epokę.
Słucham Buddy Guya, na żywo, zaledwie sprzed paru miesięcy. Wciąż w doskonałej formie, w nieśmiertelnych spodniach- ogrodniczkach i koszuli w grochy. Damn, skończył przecież 81 lat! Wciąż świetny technicznie, uśmiechnięty i w autentycznym kontakcie z publicznością. Kapitalny koncert, w sam raz do rodzinnego świątecznego oglądania… Należy podkreślić, że to na nim wzorowali się: Hendrix, Clapton, Beck, Richards, S.R. Vaughan… A wszystko zaczęło się na małej farmie w Luizjanie, gdzie wychowywał się pośród licznego rodzeństwa, bez energii elektrycznej… Miał świetnych rodziców, którzy wyczuli jego talent i wspierali go na miarę swych możliwości. Kupili mu bilet w jedną stronę, by szukał szczęścia w mecce bluesa, Chicago. Miał 21 lat i kręcił się z gitarą pod znanym klubem 708. Był głodny i zdesperowany, by wracać do domu, gdy zauważył go Otis Rush i poczęstował kanapką z salami. Zaraz potem, Mudy Waters usłyszawszy próbkę jego umiejętności, wpadł w zachwyt: „jak to możliwe, żeby ktoś, kto gra jak ty chodził głodny?”. Potem już poszło. 24.12.2017- niedziela, fragmn. dziennika W Uśpieniu
Gdy słyszę: Budy Guy, to mi się wyświetla: wirtuoz, mistrz budowania napięcia jak w dobrym thillerze, z żywym kontaktem ze słuchaczami, inteligentna improwizacja, radość z grania, lekkość, przyjemność, frajda, nieokiełznany sposób grania, wymykający się wszelkim klasyfikacjom, prawdziwy przyjaciel i oprowadzacz po bluesie, żywa legenda…
Jeff Healey– odkryłam go całkiem niedawno, aż wstyd przyznać. Umieściłam w „szkicach”, w nadziei, aż przyjdzie natchnienie i odpowiedni czas. Ale przecież nie ma na co czekać, bo nie znikną codzienne obowiązki, a i nowej muzyki tyle do przesłuchania. Nie mówiąc o „starej”! Ten kanadyjski muzyk zaskakuje mnie swą determinacją w życiu i zaraża radością z grania i przeżywania muzyki. Co ciekawe, na gitarze zaczął wymiatać już jako trzylatek. Grał w charakterystyczny sposób, najczęściej w pozycji siedzącej, trzymając instrument płasko na kolanach. Całe życie zmagał się nowotworem. Najpierw zaatakował mu oczy, przez co stracił wzrok, a pod koniec życia w 2008 roku płuca. Świetne to granie, zarówno pod względem technicznym, jak i emocjonalnym.
Dzisiejsze poszukiwania czegoś, co by mnie ożywiło i nastroiło pozytywnie, doprowadziły mnie nad meandry Misipisi, gdzie koncertuje Jarekus Singleton. Na początku targały mną sprzeczne uczucia. Wizerunek Jarekusa z gitarką – atrapą /?/ jakby wyciętą z kartonu, nie wyglądał poważnie. Przywołał w pamięci lekcje plastyki w podstawówce, gdzie wycinaliśmy szablony pod witraże z bibułki… No ale to tylko pierwsze wrażenie. Gdy zaczęłam słuchać i słyszeć, co ma do przekazania muzyk, doceniłam jego młodzieńczy /rocznik ’84/ zapał i kunszt. Posłuchajcie tylko i sami oceńcie, ale szczerze.
Jarekus zaczął grać na gitarze basowej w wieku dziewięciu lat, ale był czas, że wolał koszykówkę. Niestety, a właściwie jak się okazało stety, kontuzja kostki wykluczyła go z poważnego myślenia o karierze sportowej. Dzięki temu mógł skierować swą energię twórczą na doskonalenie umiejętności muzycznych.
S.W. w hotelu w Amsterdamie, lata 70-te, foto: Barry Schultz
Fascynuje mnie Steve Winwood nie od dziś. Ten artysta o niebieskookiej duszy jest obecny na rockowej scenie od ponad pół wieku! Pociąg do muzyki odziedziczył po ojcu, który grał na klarnecie i saksofonie. Nic dziwnego, że mając 4 lata już wymiatał na fortepianie, a jako nastolatek, w rodzimym Birmingham wspierał występujących tam bluesmanów: J.L. Hookera, B. Diddleya, H. Wolfa czy M. Watersa, ucząc się od najlepszych. Współtworzył zespoły takie jak: Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith, które stały się legendą. Czy trzeba czegoś więcej? Z kim on nie grał? Że z Claptonem, Pettym, Lynnem, BB Kingiem, Harrisonem, Gilmourem, Faithfull, Capaldim… długo by wymieniać, ale czy ktoś pamięta, że udzielał się na organach Hammonda w Voodoo Chile na płycie Electric Ladyland,oraz w chórkach w The Cry of Love, na pośmiertnym albumie Hendrixa?
Dla mnie Winwood to przykład artysty kompletnego, spełnionego, no comments. 18 maja przyszłego roku stuknie mu 70-tka i wciąż jest obecny muzycznie na przyzwoitym poziomie. Słuchajmy więc, uczmy się, inspirujmy i cieszmy tą muzyką!!!
Kapitalna płyta, tutaj na dodatek w wersji deluxe, ze świetnymi wersjami koncertowymi! Doskonałe: Every Mothers Son, dokumentujące talent saksofonowy nieodżałowanego Chrisa Wooda.
Lubicie Pink Floydów i ciekawostki z nimi związane? Fascynują Was czasy swingującego Londynu? Oto dokument brytyjskiej telewizji, oddający klimat tamtego szalonego, twórczego okresu. Floydzi u bram świtu, dopiero wdrażający się w improwizację i przeczuwający własny geniusz Syd Barrett. Oni jeszcze wtedy wszyscy żyli: Mason, Barrett, Wright… /z czterech obecnych wówczas muzyków ostał się „do sich por” tylko Waters…/ Żył też Hendrix, Janis, nawet bracia Allman! Lennon z aprobującym uśmiechem odwraca się do nas w pozłacanym mundurku Sierżanta Pieprza ok. 24 minuty. Miga pomiędzy Piękna Marianna, tak zmysłowo uwieczniona w songach Cohena. To było centrum lat 60-ch, gdy jakże charakterystycznie wykluwała się z gryfów gitar odlotowa psychodelia. Jeszcze się nie zaćpali, nie zapili i nie pozabijali. Z dzisiejszej perspektywy, jakże wyraźnie to słyszę; te prapoczątki progresji, którą tylu po nich podchwyciło i wciąż rzeźbi, tworzy i ulepsza! Cudowna, życiodajna, muzodajna inspiracjo trwaj!!! Polecam z całego rockowego serca dla szperaczy, poszukiwaczy i koneserów!
S.W. w hotelu w Amsterdamie, lata 70-te, foto: Barry Schultz