Ian Anderson – Czarodziej z Doggerland

Ian Anderson – ten szkocki muzyk zasłynął z szalonej jazdy na flecie w otoczeniu burzy rudej czupryny. Mając 20 lat skrzyknął zespół Jethro Tull, który oficjalnie istnieje do dzisiaj, aczkolwiek od 10 lat nie nagrał niczego razem. Dzisiaj Pan Anderson, mający 67 lat i rozległy widok na łysinę, nadal wariuje na scenie, przycinając te swoje szkockie melodie, dla jednych nudne, dla innych wciąż inspirujące.

Najnowszy solowy album I.A. nazywa się: Homo Erraticus” /czyli Ziemianin?/ i dla mnie brzmi na tyle ciekawie, że wysłuchałam do ostatniej nutki 15 kompozycji.

Mirabelka

 

 

R.U.T.A. – Ruch Utopii Transcendencji i Anarchii

mini zdjęcier_u_t_a_
Pomysłodawcą projektu muzycznego R.U.T.A. był w 2010r Maciej Szajkowski –  z ważnego za folkowej scenie bandu Kapeli Ze Wsi Warszawa. W swojej twórczości zespół łączy historyczne pieśni chłopskie z Polski, Ukrainy i Białorusi z punkrockowym wykopem. Artyści tworzą tu pomosty, mające łączyć teraźniejszość z przeszłością.  Przyznam się wam, że czasem potrzebuję takiej zwariowanej energii. Prostych podziałów na dobro i zło. Młodzieńczego buntu i niezgody na świat. Szczególnie gdy na za oknem deszcz, bez szans na przejaśnienie.
Mirabelka

„Mama anarchia” – pierwowzór leningradzkiego ansamblu Kino, z lat 80-ch.

Солдат шёл по улице домой
И увидел этих ребят.
“Кто ваша мама, ребята?”
Спросил у ребят солдат
Мама-анархия, папа-стакан портвейна,
Мама-анархия, папа-стакан портвейна.
Все они в кожаных куртках,
Все небольшого роста.
Хотел солдат пройти мимо,
Но это было непросто!
Мама-анархия, папа-стакан портвейна,
Мама-анархия, папа-стакан портвейна.
Мама-анархия, папа-стакан портвейна,
Мама-анархия, папа-стакан портвейна.
Довольно весёлую шутку
Сыграли с солдатом ребята,
Раскрасили красным и синим,
Заставляли ругаться матом!

Gong

Zespół Gong – to prawdziwa machina muzyczna, ożywiana na przestrzeni 4 dekad istnienia /z przerwami/ przez 38 twórców!!! Nagrali kilogramy taśm materiału muzycznego, który długo jeszcze będziemy odkrywać. Krytycy zaliczyli ich do nurtu progresywnego, psychodelicznego rocka. Jednym z wokalistów w tej sepergrupie był mój faworyt Steve Hillage. Przedziwna muza, miejscami przypominająca eksperymenty Franka Zappy, z mocną sekcją rytmiczną,  kosmicznymi wokalami i bąbelkami psychodelii. Dzisiaj, przyznaję brzmi nieco archiwalnie. Czy warto posłuchać, oceńcie sami. Mirabelka

Vanilla Fudge

Tych pięciu kolorowych, rozhipisowanych  rzezimieszków nazywało się Vanilla Fudge. Swą działalność artystyczną w nurcie rocka tzw psychodelicznego VF rozpoczęli w 1965 roku. Oto jeden z ich sztandarowych utworów:

Może zabrzmi to nieprzyzwoicie, ale grają do dzisiaj. Znalazłam niedawny koncert z Paryża. Kiedyś, w zamierzchłych czasach, zasłynęli z doprawionych ciężkim pieprzem i wanilią wersji Beatlesów,  jak choćby „Eleanor Rigby”.


Vanilla Fudge – to powolne narastanie kompozycji, takie przyjacielskie przynudzanie po paru piwach; słodkie przebudzenie o czwartej nad ranem. W czasach, gdy nikt się nie spieszył, a prawdziwe rozmowy o życiu toczyły się leniwie i nikomu to nie przeszkadzało. Teraz zostało tylko: „Ah, look at all the lonely people…”
Wtedy nie mieliśmy dokąd się spieszyć. Nasz czas dopiero miał nadejść. Lecz gdy to się stało, nie mogliśmy już usiedzieć w miejscu, by słuchać patrząc sobie w oczy. Wyruszyliśmy w drogę i tułamy się do dzisiaj. Czasem mam przebłyski, że muzyka może być tym spoiwem, które trzyma kulę ziemską w dotychczasowym położeniu. Nie miłość, jak mnie uczyli w szkole. Z pewnością nie miłość…
Mirabelka

Patti Smith in Warsaw. / Co się zdarzyło w Parku Sowińskiego

Musiałam ochłonąć i złapać dystans, lecz pomimo upływu 2 dni, wciąż czuję jak ten koncert pracuje we mnie. Podtrzymuję wszystkie wcześniejsze uczucia: od zachwytu, przez podziw,  po świadomość uczestniczenia w niezwykle żywym przekazie twórczym. Patti Smith objawiła mi się właśnie jako żywy przykład człowieka, który autentycznie kocha swoją pracę, będącą jednocześnie jego pasją. A przy tym jest fajną, normalną babką, bez poszumu gwiazdorstwa i narzucania komukolwiek swej wyjątkowości. Tutaj liczy się twórczość i to, co wypływa z kontaktu z publicznością podczas dzielenia się swymi talentami. Kusi mnie oczywiście użycie slangu zawodowego: to wartość dodana, wynikająca z procesu grupowego, jaki niewątpliwie zawiązał się podczas koncertu pomiędzy setkami nieznanych ludzi. „Ratunku!!! Jestem sama pośród tysięcy ludzi. Nie znam tu nikogo, oprócz Patti S.”– takiego smsa wysłałam kumpeli. To było  jeszcze przed pierwszymi dźwiękami. Potem poczułam jak narasta flow i przepływ między nami, gdy każdy na swój sposób radził sobie z tym ogromem zalewających odczuć. Muszę to powiedzieć szczerze: ja stałam się muzyką, nie opierając się jej i pozwalając zaistnieć.

Przeczytałam to, co napisałam i sorry, ale wygląda to na bełkot potłuczonej. Trudno, nie potrafię napisać nic innego, bo najwidoczniej  nie wyszłam z transu i czuję jakbym wciąż dreptała i kołysała się w rytm muzyki.

Ale inni już ochłonęli i napisali wcale zgrabnie merytorycznie, więc łapcie linki i huśtajcie się! Może zabrzmi to tendencyjnie, ale naprawdę nie mogłam znaleźć żadnych zarzutów w stosunku do Pani Patti… Same superlatywy.

Mirabelka

 

http://muzyka.onet.pl/rock/patti-smith-wystarczy-telefon-komorkowy-by-zjednoczyc-miliony-wywiad/zgzmk

Patti Smith

foto PAP

 

Znalezione obrazy dla zapytania patti smith obrazy

http://wyborcza.pl/1,91446,16489760,Patti_Smith_na_koncercie_w_Warszawie__Mozemy_zmieniac.html

Crippled Black Phoenix


Byłam, zobaczyłam, wróciłam z koncertu Patti Smith nasycona i zachwycona. Miałam poczucie, że uczestniczę w wyjątkowym wydarzeniu. Patti to jest naprawdę Ktoś!!! Autentyczna, pełna pozytywnej energii z szaloną r’ n’ rollową duszą, pomimo 68 lat. A przy tym… jak to oddać najtrafniej… normalna, bez nadęcia i gwiazdorzenia. Spodobał mi się czyjś komentarz po koncercie, wcale nie zarzut, że jedyną scenografią, były dżinsy pieśniarki…

Podsłuchane od dziewczyn urodzonych z pewnością po ’89, w drodze powrotnej: „No wiesz, Kora, to by też tak bardzo chciała… ale wiesz… Patti ma już specjalne miejsce na niebieskim firmamencie, a pani Kora… niestety… też by tak chciała…”

Więcej napiszę potem, gdyż teraz jest inna sprawa nie cierpiąca zwłoki. Przygotowując posta o Patti Smith, natknęłam się na niezwykłą kapelę z balladami na koniec świata Crippled Black Phoenix.  Zaczęłam słuchać ich podwójnego albumu z 2012r „Mankind” i tak mnie wciągnęło, że nie mogę przestać. To, że pobrzmiewają w nim echa z Pink Floyd /Meedle, Atom Heart Mother/czy reminiscencje z Wishbone Ash, w moim mniemaniu działa tylko na korzyść. Muzycy ze składu CBP są uważnymi uczniami i skrzętnie odrobili lekcje z historii muzyki rockowej. Tworzą pod tym szyldem od 2004 roku, za sprawą muzyków związanych z Mogwai i Portishead.

 

Crippled Black Phoenix

Aktualny skład:

Justin Greaves –   ex Iron Monkey, filar zespołu, multiinstrumentalista, gitary, banjo, piła muzyczna, sampling, efekty

John E. Vistic – wokal
Karl Demata – gitara
Christian Heilmann – bas
Merrijn Royaards – perkusja
Daisy Chapman – klawisze
Charlotte Nichols – skrzypce, damski wokal

Charyzmatyczny wokalista Joe Volk współpracował m.in z Robertem Plantem, co pozytywnie rockowało, ale niebawem nastąpiły zmiany na wokalu w postaci Matta Simpkina i Johna E. Vistica…

recenzja płyty:

http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/recenzje/9057-crippled-black-phoenix-mankind-the-crafty-ape.html

Mirabelka

Patti Smith – Banga /3 dni/

Dziś mam ochotę na Bangę – ostatni longplay Patti Smith, nagrany w 2012 roku. Rezygnuję tym samym z chronologicznego odsłuchiwania.

Krytycy znajdują tu wiele podobieństw do pierwszej płyty „Horses”: to samo studio Electric Lady, część muzyków pamiętających tamte czasy, podobna stylistyka, dużo melorecytacji. Dzieli je tylko czas, znamienne 37 lat!!! .

Chciałam się tylko zapytać: czy komuś to przeszkadza? Mnie nie. Być może utwory nie porażają innowacją,  ale przynajmniej  są na przyzwoitym poziomie i wiem, czego się mogę spodziewać… Jedni nazywają to stagnacją inni solidnością i dobrym rzemiosłem. Nawiasem mówiąc dobrze, że jest taka różnorodność i nie ma przymusu słuchania…

Mirabelka

The Dance Society – Czy uwodzi cię dansujące towarzystwo?

Jeśli tak, to słuchaj i tańcz. Lub słuchaj. Lub tańcz. Jeśli polubisz taki rozedrgany, pulsujący rytm.

DS – to angielski zespół z nurtu gothic, post punk, new wave, tworzący pomiędzy 1980 a 1987; reaktywowany w 2011. Ale nie etykietki są tu najważniejsze, przynajmniej nie dla mnie. Liczy się przede wszystkim przekaz oraz energia, którą  emanują. Energia DS pobudza do życia i działania, jak dobra burza z mnogością piorunów.

Mirabelka

 

 

Minimal Compact

Był taki zespół Minimal Compact, wydaje się tak dawno temu, sądząc po zapomnianych mrocznych obejściach, trochę… trącących myszką. Skrzyknęli się w 1981 roku i działali razem tylko siedem lat.

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRj72wsBXE9Uwcc-hfHcU-Gzk8JTn7nU2N14CxzekxkYmYkPR7WEQ

Zespół powstał w Telawiwie w składzie: Malka Spigel /bas/, Samy Birnbach /wokal, teksty/ i Berry Sakharof /jedyny profesjonalny muzyk,  gitara, klawisze, wokal/. Z powodu zaduchu kulturalnego panującego wówczas w Izraelu, czmychnęli do Amsterdamu a potem na belgijską wieś, gdzie wymyślili swój pierwszy album. W sumie było ich około 12.

Z ciekawostek polonijnych: basistka Malka urodziła się w 1954r w Łodzi. Po rozpadzie MC, kontynuowała swą muzyczną twórczość wraz z mężem Colinem Newmanem, założycielem w latach 70-ch punkowo – eksperymentalnej kapeli The Wire.

Mirabelka

Patti Smith – przyszła znowu…/9 dni/

Po ośmiu latach od poprzedniej,  w 1996 roku Patti Smith nagrywa szóstą płytę, akcentując mocno swą obecność. W międzyczasie traci najbliższych mężczyzn: Roberta M., męża Freda, brata Toda, pianistę Richarda Sohla i przyjaciela Kurta Cobaina. Wychowuje syna Jacksona /ur. 1982/ i córkę Jesse/ur.1987/. „Gone again” to naprawdę wspaniała płyta. Inna od pozostałych. Przejmująca w swej wymowie, waląca emocjami po wszystkich zmysłach, uszlachetniona cierpieniem po stratach najbliższych ludzi. To płyta krystalicznie czysta. Wysublimowana.

Mirabelka

spis utworów:

  1. „Gone Again” (Fred „Sonic” Smith, Patti Smith) – 3:16
  2. „Beneath the Southern Cross” (Lenny Kaye, Patti Smith) – 4:35
  3. „About a Boy” (Patti Smith) – 8:15
  4. „My Madrigal” (Luis Resto, Patti Smith) – 5:09
  5. „Summer Cannibals” (Fred Smith, Patti Smith) – 4:10
  6. „Dead to the World” (Patti Smith) – 4:17
  7. „Wing” (Patti Smith) – 4:53
  8. „Ravens” (Patti Smith) – 3:56
  9. „Wicked Messenger” (Bob Dylan) – 3:49
  10. „Fireflies” (Oliver Ray, Patti Smith) – 9:33
  11. „Farewell Reel” (Patti Smith) – 3:54

Patti Smith – Dream of life /13dni/

„Marzenie o życiu” – to piąty z kolei album Patti Smith, nagrany w 1987, a wydany rok później.  Po 9-letniej przerwie! Niedługo potem umrze jej przyjaciel,  wieloletni towarzysz jej rzeczywistości, kontrowersyjny fotograf Robert Mapplethorpe. Na szpitalnym łóżku, ugodzony aids. I już nigdy nic nie będzie takie samo. Słyszę tu głęboką tęsknotę, której nie da się wyśpiewać, wykrzyczeć, wyszeptać.

Mirabelka

spis utworów:

1
People Have the Power
5:07
2
Going Under
6:00
3
Up There Down There
4:49
4
Paths That Cross
4:20
5
Dream of Life
4:40
6
Where Duty Calls
7:49
7
Looking For You (I Was)
4:07
8
The Jackson Song
5:24